Życie to...

Chwila, ulotny moment, czas, który minął i nigdy nie wróci. Życie to pogoń za nieodgadnionym smakiem. Codziennie dzieje się coś innego, choć możemy mieć wrażenie, że jednak tak nie jest. Wszystko wygląda tak samo, ale nigdy nie jest takie samo. Najlepiej to dostrzec, gdy dochodzi do tragedii. Wtedy życie to zagadka, udręka, być może i wieczna agonia.

 Chociaż minęło kilka dni od wielkiej tragedii, która wydarzyła się w bliskiej mi okolicy, tak bardzo mną wstrząsnęła, że nadal siedzi mi w myślach, sercu, na sumieniu. Małe życie, dusza, która mogła jeszcze tak wiele zmienić, bez względu na to, jak inni ją spostrzegali, wciąż miała przed sobą całe życie pełne niespodzianek i nowo odkrytych rzeczy. Powinna żyć. Miała prawa żyć. Musiała żyć! A jednak…

Często nie doceniamy naszego życia. Marudzimy, szukamy w nich luk, porównujemy się do innych ludzi, widzimy w sobie ofiary. Co druga osoba, z którą rozmawiam zadomowiła u siebie syndrom ofiary i wsiąka w pesymistyczny światopogląd. Bo lepiej położyć się i dać sobą pomiatać, niż tupnąć nogą. Tak… gdy raz stawi się opór wtedy się w nim tonie. Nie ma odwrotu, bez względu na to, jak bardzo byśmy tego chcieli. Być może i dobrze, bo w końcu to jakieś urozmaicenie. 

Mam dość monotonności, jednak ciągle w niej tkwię.

Takie są fakty. Ilu z was zna ludzi, którzy marudzą, że to życie nie jest dla nich, nie mogą się odnaleźć, nie umieją żyć w tym społeczeństwie? A teraz ile osób z nich próbowało? Ile osób położyło się po jednym razie i przyjęło syndrom ofiary, jako samoobronę?

Pasywność jest przegraną.

Podam prosty przykład. Odpal PC, PlayStation, Xboxa, zarzuć na przykład Tekkena, popularną grę w stylu „kto pierwszy kogo zatłucze”, złap do ręki joystick i zarzuć bijatykę. A wtedy… czekaj. Czekaj tak, jak wielokrotnie robisz to w życiu. Bez względu na poziom trudności dostaniesz baty i zostaniesz pokonany. Być może zajmie to więcej czasu, ale w końcu padniesz. Przegrasz. Zostaniesz z niczym. K.O. jakby to wyświetlił na ekranie Tekken. Albo trzymaj się jednego poziomu trudności. W tabeli nigdy nie podskoczysz wyżej. Nie da się skakać wyżej na tej samej trampolinie, tak samo, jak nie da się wejść wyżej po tej samej drabinie. O ile nie kupisz nowej, o tyle droga zaprowadzi cię zawsze na ten sam szczebel.

Do czego zmierzam?

Codziennie miliardy ludzi marnuje swoje życie. Macha ręką, twierdzi, że jak nie dzisiaj to jutro, a to jutro nigdy nie nastaje. Kilka dni temu straciło życie małe dziecko. Matka przez długi czas trzymała swojego syna na kolanach, płacząc. Wszystko przez… wypadek. Wypadek, który może się zdarzyć każdemu z nas, a jednak tego nie rozumiemy. Nie umiemy docenić naszego otoczenia, nie umiemy docenić siebie. Zawsze nam mało.

Czy jesteś gotów teraz umrzeć? Czy byłbyś dumny z tego, co osiągnąłeś? Czy to wystarczająco dużo? Czego ci jeszcze do szczęścia brakuje? Czego Ty właściwie chcesz?!

W życiu nie ma czegoś takiego, jak idealny moment. Wielokrotnie się o tym przekonałam, gdy przepuszczałam okazje, których przepuszczać nie powinnam. Teraz już tak nie robię. Idę tam gdzie chce iść, bez względu na to, dokąd mnie to zaprowadzi. Dużo ryzykuję, ale nie mówię, że w życiu się nie da. Nie mam idealnej sytuacji, ale jak to mówią „nie ma sytuacji bez wyjścia”. Nie ma także idealnego życia. Czasem trzeba się dużo nagłowić, więcej poświęcić i przeznaczyć więcej energii. Ale się da. Da się życie zmienić. Stać się kimś innym. Kimś więcej… Tym kim właśnie TY CHCESZ BYĆ, bez względu na to, jakie to miejsce zajmuje w hierarchii społeczeństwa. Nie ważne ile pieniędzy zarobisz za to, co kochasz robić, ważne, że jesteś szczęśliwy. Czy naprawdę tak możesz powiedzieć? Jestem szczęśliwy, jeśli umrę, umrę wiedząc, że zrobiłem wszystko, co chciałem. Tak? Na 100% nie. Bo ludzie zawsze wymagają za dużo, więcej, więcej i więcej… Nie szanują tego, co mają, rzucają tym w kąt, bo tak nas nauczono z zabawkami za dzieciaka. Bo przecież to dziecko, normalne, że szybko traci zainteresowanie. A teraz jesteśmy dorośli i z naszym życiem robimy to samo. Osiągniemy coś, zdobędziemy coś i później rzucamy w kąt, bo już to mam, więc chcę następne. Nauczono nas żądać, ale nie nauczono nas umiaru.

Nie zapominajcie, że nie jesteście nieśmiertelni.

Co do rodziny, która utraciła dziecko. Łączę się z nimi w bólu, bo spotkała ich prawdziwa tragedia. W jednej sekundzie zawalił się cały ich świat. Wciąż ciężko przechodzić mi obok miejsca wypadku, bo nie jest mi to obojętne. To przykre. Naprawdę. Współczuję. Takie historie zawsze łamią serce ludziom, którzy posiadają jeszcze trochę empatii w tym zabieganym świecie.

Więcej informacji uzyskacie po kliknięciu w <<KLIK>>.

Udostępnij